
24. Faber vs. Faber
Mevrouw Faber loopt voor het raam van onze school langs. Ze schuift een grote leren bureaustoel voor zich uit. Direct achter haar zie ik Syriër I. aankomen met een tweede stoel op wieltjes.
-->
Alissa van den Berg (1985) werd geboren in Amsterdam. Ze studeerde Nederlandse Taal en Cultuur aan de UvA met een minor in Boekwetenschap en Handschriftkunde. Daarna is ze gaan schrijven. Dat doet ze het liefst over mensen en zaken die ertoe doen, regelmatig in opdracht - maar ook graag uit eigen beweging. Op dit moment is Alissa actief als docent Nederlands bij Iedereen aan boord, onze voorinburgeringsschool in Deventer. Ze schrijft prachtige columns over haar werk, de studenten en wat ze tegenkomt bij Iedereen aan boord. Klik op een van de afbeeldingen voor haar bijdragen. De lijntekeningen zijn van Eyerusalem Tibebe Dessie uit Ethiopië.
Mevrouw Faber loopt voor het raam van onze school langs. Ze schuift een grote leren bureaustoel voor zich uit. Direct achter haar zie ik Syriër I. aankomen met een tweede stoel op wieltjes.
Het ging haar niet om de specifieke stoel en tafel. Die waren simpel, oerdegelijk zelfs. Schooltafels met zwaar onderstel.
Vraag ik mijn leerlingen naar hun thuis, dan wil eigenlijk niemand praten. Te gevoelig. Te verdrietig. Te veel herinneringen.
Blijkbaar staan we bij vluchtelingen bekend als paracetamolvolk. “Jullie nemen paracetamol voor alles!” riep B. een keer uit.
We kregen de politie op bezoek. Eén van de drie agenten was Nicole, een Nederlandse, leuk uitziende jonge vrouw van de Politieacademie
Als vluchteling krijg je niets gedaan zonder hulp van een stevige Nederlander. Daarom gaat Eelco, een van mijn collega’s – je zou hem kunnen zien als maatschappelijk werker – regelmatig met onze leerlingen mee naar afspraken.
Ik ben een dromer en een twijfelaar, maar vandaag niet, ik voel me anders dan een jaar geleden – licht, vrolijk en wakker, ‘erbij’.
Ik stel een vraag in de klas over iets moeilijks. Waarover – dat maakt niet uit voor het verhaal
Ze is boos. Ik zie het aan alles. De strijdlustige manier waarmee ze tijdens onze vergadering aantekeningen neerpent in haar notitieboek.
Laatst ging er een grappig verhaal rond in de klas. H. en N. waren samen bij de Dirk geweest om boodschappen te doen.
Kijk, je hebt grote bedrijven. Veel zelfs. Waarbij je, als je er niet werkt en wel interesse hebt om er te werken, enorm je best moet doen om binnen te komen.
'Life begins at the end of your comfort zone.' Die quote, van ik weet niet wie, appte een vriendin me, een week voor ik begon met lesgeven op school. Omdat ik zo zenuwachtig was.
Het is stil in de klas, de hersenen kraken. Iedereen is bezig met een moeilijke opdracht
Toen ik mijn leerlingen vroeg: wat vinden jullie van Nederland, kreeg ik eerst het positieve nieuws te horen.
“Nee, nee!” schreeuwt mijn verstand wanneer T. me uitdaagt voor een potje schaken.
Tijdens het leren van een taal kunnen mensen zo grappig zijn zonder dat ze het door hebben.
Aan M. zie je altijd direct hoe ze zich voelt. Ze straalde toen ze in januari iets voor de klas vertelde over haar geboorteland Iran.
Per whatsapp kreeg ik een uitnodiging van A., de enige Egyptenaar uit mijn klas.
Twee maanden terug reed ik met mijn volgestouwde Volkwagenbus naar een wijk in Oost-Deventer waar ik nooit eerder was geweest.
Net wanneer ik voor mijn klas sta te ratelen over hoofdzinnen en bijzinnen met inversies, zie ik in de klas naast mij – er zit glas in de deur tussen onze lokalen in – een van de andere docenten, Rory de Groot, met zijn buik op een kruk balanceren en zwembewegingen maken.
Je gaat om met je omgeving zoals je omgeving met jou omgaat.Ik weet precies hoe dat werkt. Ik zeg mensen gedag omdat ze mij gedag zeggen, en andersom. Ik kijk de buschauffeur aan omdat hij oogcontact maakt terwijl ik instap, en wanneer ik uitstap en ik hem zie zwaaien via zijn achteruitkijkspiegel, dan zwaai ik terug.
Al vier jaar woont H. in een krappe azc-kamer terwijl hij wacht op een degelijke woonplek. Hij heeft een kamergenoot die hem regelmatig wakker houdt.
Zo zie ik A. voor me: scheurend door de Irakese woestijn in een Kia sports edition – smartphone op het dash geklikt.
Elf mensen heb ik in mijn klas op de nieuwe Deventerse taalschool, ‘Iedereen aan Boord’. Elf donkere blikken, voorzichtig hoopvol, maar eronder moddert een laag van angst en tegenslag.